Busreis van Kep naar Battangban via Phnom Penh.

De busreis wordt jammer genoeg dus in tweeën gedeeld. Vanaf Kep tot halverwege Phnom Penh is de natuur prachtig! Hoe dichter we bij PP komen hoe saaier de omgeving wordt. Gelukkig kunnen we ons goed vermaken met de prachtige Cambodjaanse soaps en en televisieshows...
In PP moeten we bij het busstation overstappen op de bus naar Battangban. We moeten een uur zien te overbruggen en we vinden het wel tijd voor een hapje en een drankje. Helaas is er in dit gedeelte van de stad weinig wat op een eettentje lijkt dus lopen we weer terug naar het busstation. Het is er een drukte van jewelste want bussen rijden af en aan. Elke keer wordt er eerst in het Cambodjaans en daarna in moeilijk verstaanbaar Engels omgeroepen welke bus naar welke plaats vertrekt. De luidspreker piept en kraakt dus het is een hele toer om er zeker van te zijn in welke bus we moeten stappen. De timetable geeft ook andere informatie dan de informatie die we bij het personeel inwinnen. Nou ja, we gaan er vanuit dat we bus nr. 28 moeten hebben en dat de bus ergens tussen 12:45 en 13:30 zal vertrekken. Er is weer genoeg te zien want het is een centraal busstation dat vooral door Cambodjanen wordt gebruikt. Tussen de wachtenden in zitten heel veel verkopers van allerlei waren en dat is altijd leuk om te zien. Om 13:15 wordt onze bus omgeroepen, we stappen weer in in de wondere wereld van een lokale Cambodjaanse bus. Zodra de bus zich in beweging zet wordt de dvd weer aangezet. Het is echt niet normaal wat je dan allemaal voorbij ziet komen. Maar ja, daar heb ik al eerder over geschreven maar je moet het hebben gezien om te begrijpen waarom we ons daar steeds weer over verbazen. Het vervelende is dat ook al wil je er niet naar kijken, je het toch blijft doen. Tijdens de rit stoppen we om de haverklap om passagiers in- en uit te laten stappen of pakketjes voedsel of andere waren op te halen dan wel af te geven. Aan het einde van de dag, als het alweer donker is geworden, komen we eindelijk aan in Battangban, de een na grootste stad van Cambodja. Zoals we al gewend zijn rennen de de tuk-tukchauffeurs al met de bus mee nog voordat hij gestopt is, ze proberen met roepen, handgebaren en oogcontact alvast een afspraak met je te maken om je naar je hotel te brengen. Daar houden we helemaal niet van maar je kunt er niets tegen doen en je hebt ze vaak ook echt nodig omdat bussen en boten meestal ver uit het centrum hun eindstation hebben. Ook nu blijken we een paar kilometer buiten de stad te zijn afgezet. Omdat we al drie dagen geen internetverbinding hebben en ons dus niet georiënteerd hebben, weten we niet in welk gedeelte van de stad we willen worden afgezet. We zien een tuk-truckchauffeur met een papiertje waarop 0.50 $ staat. Dat is dus de richtprijs. Als er iemand anders op ons afkomt wil hij maar liefst 3 $ hebben. Na wat onderhandelen wil hij ons wel voor 50 dollarcent naar de hotels in het centrum rijden. We zijn niet de enigen in de tuk-tuk. Zijn vrouw met baby rijden ook mee. Ze lacht wat en wij lachen terug. We kunnen niet met haar praten want ze verstaat geen Engels en wij geen Cambodjaans. Het eerste hotel wat hij aanwijst is vies. Hij rijdt ons naar een tweede hotel dat ook niet voldoet, het derde is niet veel beter maar wel schoon en we besluiten de kamer te nemen. Hij kost maar 5 $ per nacht en het is maar voor een kort nachtje. De tuk-truckchauffeur vraagt (zoals ze meestal doen) wat we de volgende dag willen gaan doen, ze hopen hun diensten de volgende dag weer aan te kunnen bieden. Terwijl we het zeggen, beseffen we meteen dat dat ook wel snel geregeld moet worden, we willen namelijk de volgende dag met de slowboat naar Siem Raep.
De tuktukker (;-)) zegt dat hij ons voor een dollar nog wel (het is inmiddels 21:30) naar de kade wil brengen om de kaartjes te regelen, de boot gaat volgens hem maar een keer per dag en vertrekt 's morgens vroeg om 7:00! We vertrouwen de informatie in eerste instantie niet helemaal want we hadden verwacht dat er wel meerdere boten zullen vertrekken maar we zitten nu niet echt in de positie om risico's te nemen want we willen koste wat het kost de volgende dag nog in Siem Raep aankomen. Dus hup, weer in de tuk-tuk en op naar de kade. Daar ziet het er heel donker uit. Het officiële loket is al gesloten maar ernaast zitten aan een lange tafel een stuk of vijf mannen die ons van top tot teen aankijken. Volgens onze chauffeur YaYa kunnen we bij deze mannen onze tickets kopen... Maar ja, hoe weten we zeker dat we niet vreselijk genept worden? We dachten dat we op het internet hadden gelezen dat de tickets 15$ zouden kosten en deze heren vragen er 20$ voor. Toen we ze daarmee confronteerden zeiden ze dat de prijzen voor Cambodjanen lager liggen dan voor toeristen... We twijfelden of we de koop moesten laten doorgaan maar ook deze mannen beweerden dat er slechts een boot per dag naar SR vertrekt en dat je er voor 7:00 moet zijn. We besluiten de tickets voor 20 $ te kopen en hopen maar dat het officiële tickets zijn. We springen weer bij Yaya in de tuk-tuk en rijden naar ons hotel. Als we daar uit willen stappen vraagt hij of we in Siem Raep al een hotel hebben. Nee, dat hebben we niet, we boeken nooit van te voren een hotel want we willen met eigen ogen zien waar we terecht komen en het is noch altijd goed gegaan. Yaya zegt dat de tuktukkkers bij de bootaankomst in SR nog veel dwingender aanwezig zijn dan in Battangban en dat de plek waar we aankomen wel 16 km van het centrum verwijderd is. Hij heeft een vriend in SR die ook tuktukker is en ons wel in de haven wil opvangen. Hij vraagt naar onze naam en als Barbara haar naam spelt blijkt dat hij ons alfabet niet kent. Het Khmer-alfabet bestaat uit sierlijke tekens en lijntjes die helemaal niets weghebben van ons alfabet. Barbara schrijft haar naam in blokletters op de hand van Yaya maar we doen heel nadrukkelijk geen toezegging. We willen ter plekke bepalen of we door zijn vriend naar het centrum van SR willen worden gereden. Yaya is tevreden en wij ook. We geven hem wat extra geld voor alle moeite die hij nog voor ons heeft gedaan en dumpen onze rugzakken in het hotel. Nu we voor de tweede keer het hotel inlopen, merken we pas dat het wel een heel merkwaardig hotel is. Op alle verdiepingen zit bewaking en overal hangen bewakingscamera's. De weg naar onze kamer kunnen we in eerste instantie niet eens terugvinden omdat de gangen heel vreemd in elkaar overlopen. Op zo'n moment zijn zulke camera's wel handig want het zoeken wordt meteen opgemerkt door een beveiliger en hij wijst ons onze kamer. Nadat we ons een beetje hebben opgefrist gaan we weer naar buiten om op zoek te gaan naar wat eten. We zijn immers die ochtend al heel vroeg opgestaan (6:00 uur) en hebben tussendoor weinig gegeten. Het is inmiddels rond 22:30 als we gaan zitten en ons eten bestellen. Rond 23:30 gaan we slapen want de volgende ochtend moeten we alweer vroeg uit de veren.