Twee nachten Rabbit eiland

Met een tuk-tuk rijden we de 3 km naar de kade van waaruit de boten naar Rabbbit eiland vertrekken. Ons is verteld dat het geen probleem moet zijn om accommodatie aan het strand te vinden want het schrikt de meeste mensen af dat het eiland bijna geen stroomvoorziening heeft. Laat dat ons dat nou juist aanspreken...alleen het ruisen van de zee te horen. We hopen er twee nachten te blijven zodat we nog tijd hebben om van het eiland naar Battangban te rijden, daarna met de slowboat naar Siem Raep te varen en vervolgens nog twee dagen in Siem Raep te zijn om de tijd te hebben om Ankor en haar vele tempels te bezoeken.
Om 13:00 zal onze boot vertrekken en als we op de pier onze ticket hebben laten zien en al onze gegevens (?!) op een formulier hebben ingevuld, worden we naar het eind van de pier gedirigeerd. Als we er aankomen (we hebben onze volledige bepakking mee), krijgen we ineens te horen dat we toch naar het begin van de pier moeten. De zon schijnt inmiddels ongenadig op ons hoofd en onze schouders, maar braaf volgen we de orders op tot we halverwege toch weer naar het eind van de pier verwezen worden....van daaruit klimmen we op het open bootje en varen we in ongeveer een half uurtje naar het eiland. De tocht is heerlijk; zon, zee en een heerlijk briesje. De zee is kalm en het zicht op het eiland doet ons vermoeden dat we er wel een paar dagen willen verblijven.
We zitten met z'n achten op de boot, vier zullen aan het einde van de middag weer worden opgehaald en de andere vier (waaronder wij met z'n tweeën) overnachten minimaal een nacht op het eiland. Als we bijna bij het strand aankomen moeten we in het water springen en het laatste stukje door het water waden om aan het strand kunnen komen (er is geen aanlegsteiger), wat nog een hele hoogte en dus een hele onderneming is met een grote rugzak hangend aan je ene schouder en een kleine aan je andere. Eenmaal veilig aan wal, is er weinig meer te zien dan een rieten "strandwinkeltje" waarvan de eigenaren er even niet zijn en bomen. Het strandje ziet er niet aantrekkelijk uit maar het is dan ook niet de bedoeling daar te blijven. Waar we wel moeten zijn is ons een groot raadsel...
Er lopen een paar onduidelijke paden richting een bos en we besluiten het meest belopen pad in te slaan. Nergens staan aanwijzingen waar de guesthouses zijn of waar überhaupt het bewoonde deel van het eiland is. Het pad is smal en we moeten dan ook achterelkaar aan lopen. Bij een splitsing van het pad moeten we beslissen of we rechtdoor gaan of rechtsaf gaan. Hier splitst niet alleen het pad maar ook de groep. Op basis van niet meer dan het gevoel kiezen wij met ervoor om rechtsaf te slaan. De jongens voorop lopen rechtdoor. Na een kleine kilometer door een vervuild bos horen we het ruisen van de zee. We komen aan bij een strand waaraan een aantal hutjes op palen en een strandtentje staan. We worden meteen enthousiast aangesproken met: "You need bungalow?". Dat ziet er ook wel aannemelijk uit met de rugzakken op onze rug... We vragen wat een " bungalow" kost. Ze staan namelijk direct aan het strand en dat is wat we graag willen. Ze kosten tussen de 5 en 8 $ per nacht. We bekijken een hutje en zien dat het heel primitief is; een kleine veranda met een hangmat, een gammele deur met groot hangslot, binnen een bed met malarianet en een "badkamer" met hurktoilet en sproeier wat een douche moet voorstellen. Geen stoel, a/c of fan. Maar goed, wat mag je meer verwachten voor dat geld. Omdat we zien dat het strand nog ver door loopt, lopen we door om de accommodaties met elkaar te kunnen vergelijken. Rabbit eiland blijkt uit een lang strand te bestaan waar zo'n zes a zeven families een eigen restaurantje runnen met daarbij een aantal hutjes aan het strand. De restaurantjes (lees tafeltjes en stoeltjes direct op het strand) en de bijbehorende hutjes staan bijna aaneen geregen langs de kustlijn. Zo lopen we dus langs het strand en bekijken we welk gedeelte ons het meest aanspreekt. De een na laatste familie heeft het naar onze mening het leukst ingericht met een klein reepje gras en bloeiende bloemen voor het rijtje bungalows. Het grenst aan de volgende en meteen ook laatste familie die weer een heel leuk strandtentje runt. We boeken onze bungalow voor 7$ per nacht. Het weer is prachtig en we voelen ons de koning te rijk op dit paradijsje. We hadden vooraf gelezen dat het eiland zwaar vervuild is en op de jungletocht naar de accommodaties toe is dat ook zo gebleken maar het bewoonde gedeelte is gelukkig netjes. We zijn benieuwd of er ook nog ergens een dorpje op het eiland is en besluiten de volgende dag een rondje om het eiland te lopen. Als de avond valt zien we velen met de boot vertrekken. Aan dit strand blijk je met bootjes weer te kunnen worden opgehaald voor de terugvaart naar Kep. Het geeft een heel apart gevoel om de mensen te zien vertrekken. Er blijven maar weinig mensen over die de nacht op het eiland door zullen brengen. We schatten dat we met zo'n dertig mensen blijven. Dan zie je weer heel duidelijk dat het laagseizoen in Cambodja is. Tijdens onze heerlijke maaltijd aan het strand (alles is aan/op het strand) zien we het donker worden. Hier en daar worden wat (spaar)lampen ontstoken en slaan de generatoren aan. Ze hebben het geluid van een dieselmotortje dus dat, in combinatie met de ruisende golven en de tokkende kippen, geeft ons een heerlijk relaxt gevoel. We willen en kunnen nergens anders heen dan hier te zijn op het strand. Na het eten wandelen we nog even helemaal terug langs alle families en drinken hier en daar nog een drankje. Wat een rust! Weer aangekomen bij onze strandbungalow (;-)), ontdekken we dat de stroom weer is uitgeschakeld en moeten we op de tast (het is aardedonker) ons bed zien te vinden. Gezien de afmeting van de hut is dat niet zo'n probleem, maar omdat we onze rugzakken bij aankomst in de hoek gesmeten hebben en nog helemaal niets hebben uitgepakt, is het toch een beetje onhandig allemaal. Maar ach, we klagen niet :-).
's Nachts krijgen we het echt heel erg warm. Er is zoals gezegd geen a/c of fan in de hut (want geen stroomvoorziening) en boven de klamboes is een zeil gespannen om inregenen te voorkomen. Je moet je voorstellen dat de hutjes van gevlochten riet zijn gemaakt en dat het niet anders kan dan dat het allemaal naden en kieren heeft. Een moessonbuitje zou de schone slapers nat laten regenen. Het zeil is dus bij regen geen overbodige luxe maar bij warme nachten als deze een benauwde last. We drijven bijna letterlijk ons bed uit. Omdat we in het donker de knoop niet uit de klamboe boven ons bed hebben kunnen halen, moesten we noodgedwongen ons enige raam gesloten houden om ongewenst ongedierte buiten te laten. Na een slechte nacht waarbij we ook nog een paar keer opgeschrikt worden door vreselijk met elkaar vechtende en blaffende/huilende honden, staan we redelijk vroeg op mede dankzij de vele hanen die al lang wakker zijn. We genieten van het prachtige uitzicht vanuit onze hut. We kijken direct op zee uit! Na een heerlijk ontbijtje aan het strand bij onze favoriete buren, besluiten we het eiland te verkennen. We hebben gelezen dat je het eiland rond kunt lopen en aangezien we benieuwd zijn hoe de rest er uitziet en we wel wat lichaamsbeweging kunnen gebruiken, beginnen we te lopen. Eerst is het pad door het bos nog wel duidelijk zichtbaar maar al gauw bemerken we dat niet zo heel veel anderen ons voor zijn gegaan want we moeten ons een weg zien te banen door een soort en met jungle. Soms hebben we prachtige vergezichten op de zee en andere eilandgroepen en soms is het enige wat we zien bomen, struiken en nog eens bomen. We weten niet of we op deze manier helemaal rond kunnen lopen en of we het juiste pad kiezen. Ook nu weer is het niet bewegwijzerd... Als we weer voor een keuze staan welk pad te kiezen en er na 10 minuten achterkomen dat het pad doodloopt, krijgt Barbara een beetje een naar gevoel...vinden we wel weer het juiste pad naar ons strand in combinatie met de angst voor grote spinnen in de struiken waar we soms doorheen moeten banjeren. Gelukkig gaat Co voorop om de grootste spinnen op te vangen en op intuïtie de juiste weg te kiezen. Zo vinden we uiteindelijk weer een route langs het strand waar vissers druk bezig zijn hun netten te maken, boten op te knappen of gewoon rustig in een hangmat liggen. Het uitzicht is werkelijk fenomenaal. Maar ook aan dit strand komt een eind en we moeten weer omhoog de "jungle" in. Zo gaat het een paar keer achter elkaar: van strand open strand naar dichtbegroeide bebossing. Als we uiteindelijk weer op een prachtig strand belanden worden we verwelkomd door vier grommende en blaffende honden. Ze zijn graatmager, net als alle honden in Cambodja want aan hondenbrokken doen ze hier niet, en lijken niet blij ons te zien. Omdat er niets lijkt te zijn wat ze zouden moeten bewaken (behalve natuurlijk hun eigen territorium) lopen we dapper door en negeren ze, daar moet het voor doorgaan, volledig. Waarschijnlijk werkt deze methode want uiteindelijk vergezellen ze ons een heel eind langs het strand totdat ook dit strand ophoudt. Het lijkt alsof er geen pad omhoog is en vanwege de rotsen en het inmiddels onstuimige water is het ook geen optie door het water te gaan. De hele weg teruglopen; we zijn inmiddels al wel twee uur onderweg, is echt geen optie... Na goed zoeken vinden we uiteindelijk een pad naar boven en na nog weer zo'n twintig minuten lopen komen we uiteindelijk aan bij het strand waar we de vorige dag met de boot zijn afgezet. Nu weten we de weg gemakkelijk terug te vinden en we komen snakkend naar een koud biertje, terug bij ons hutje. Nu weten we dus dat het eiland geen dorp heeft, dat er wel wat vissersfamilies in gammele hutjes wonen en dat we niet naar een ander strand hoeven te zoeken. In de loop van de middag slaat het mooie weer om, er hangt een inktzwarte lucht boven zee en de wind trekt aan. Dat kon wel eens een zware storm worden denken we. Voor het eerst deze vakantie is het niet meer zo heet, de zeewind is lekker fris.
Vandaag is er niet veel te zien aan het strand. Daar waar je gisteren bootjes met toeristen af en aan zag komen, de capriolen die soms moeten worden uitgehaald om zo droog mogelijk aan land te komen houden je wel even bezig vanuit je hangmat, is het vandaag rustig. Een enkel bootje haalt een toerist op die naar de vaste wal moet. De zee is heel woelig en de bootjes schommelen alle kanten op. Toch krijgen we geen regen, gelukkig maar! Omdat we niet weer zo'n warme nacht willen beleven, halen we bij licht de knoop uit de klamboe zodat we met de ramen open kunnen slapen. Dat zal inderdaad gaan schelen! Onze laatste avond eten we weer bij ons favoriete eettentje en als Barbara naar het toilet van het "restaurantje" gaat, dat overigens in een los gebouwtje aan de bosrand staat, ziet ze als ze "klaar is" op de muur een JOEKEL van een SPIN, zitten. Echt, zonder dollen of overdrijven ter grootte van een gestrekte vrouwenhand. Als reactie springt ze de lucht in en slaakt een gil, dat doet deze reuzenspin ook schrikken en als reactie daarop sprint ie van de muur naar de grond waar Barbara logischerwijze weer op beland is. Na nog een gil en een hopeloos geruk aan de deur die natuurlijk niet in een keer openspringt, rent ze richting Co. Natuurlijk is Co niet meteen van plan de beweringen over de grootte van de spin aan te nemen wat ook wel weer logisch is maar toch... hij was echt zo groot als de hand met gestrekte vingers van een vrouwenhand! Daarna denkt Barbara overal spinnen te zien en is het voor haar nog lastig weer in het donker haar bed in te gaan (brrrrrr)
Aan alle sprookjes komt een eind en ook nu moeten we weer verder. We hebben nog een dag nodig om van Rabbit eiland met de boot naar Kep te gaan om vervolgens de bus (duur 9 uren) naar Battangban te nemen. Deze laatste avond moeten we dan ook via "onze familie" het reisbureautje bellen om de boot te regelen die ons de volgende ochtend om 6:30 (!!) naar Kep vaart en de bus te regelen die ons om 7:30 oppikt om naar Battangban te vervoeren. Na wat handen-en-voeten-werk en gebrekkig Engels hopen we dat het morgen allemaal goed geregeld is...
De volgende morgen worden we gelukkig op tijd wakker en als we richting het strand lopen staat er iemand met een blauw hesje ons op te wachten. Hij zegt niets maar loopt voor ons uit. Als wij rechtdoor lopen waar hij via een klein paadje links het bos in loopt, roept hij ons en gebaart ons achter hem aan te lopen. We aarzelen of we hem moeten volgen, is hij de "kapitein" van onze boot?? We besluiten hem maar te volgen want we moeten toch van het eiland af. Gelukkig blijkt hij door het reisbureautje te zijn gestuurd en is hij speciaal naar onze hut gelopen om ons op te halen. Zo merken we weer dat het vervoer in Azië heel goed geregeld is. Alles sluit zo goed op elkaar aan zonder dat er ook maar een computer aan te pas komt. Petje af! Na een heel onstuimige terugvaart, de zee is nog ruw na de storm van gisteren, maar met een zonnetje hoog aan de lucht komen we om 7:00 uur aan in Kep. De vrouw van het reisbureautje had ons gezegd aan de "main road" te wachten; daar zou een bus ons oppikken naar Battangban met een tussenstop in Phnom Penh. Als we bij de main road aankomen, weten we niet aan welke kant van de weg we moeten staan, er is ook geen bushalte. We gaan aan de kant van de weg zitten waar er schaduw is en letten goed op of er een bus of minibus langskomt. Een tuk-tuk zou ook kunnen want we weten niet hoe de reis geregeld is; alles is mogelijk ;-). Pas om 7:50 komt er eindelijk een bus aan vanaf de andere kant van de weg. De chauffeur heeft ons al gezien. Het is een oude bus met weer prachtige gordijntjes en natuurlijk een grote tv met allemaal boxen aan het gangpad. We ploffen neer en maken ons op voor een lange reisdag.