Een na laatste etappe: Siem Raep - Bangkok

We staan vanochtend rond 7:15 op, onze rugzakken zijn zo ingepakt en het ontbijt stat al lekker luxe beneden voor ons klaar. Rond 8:00 worden we inderdaad bij ons hotel opgehaald. We stappen als eersten in de bus. Betekent dus dat we nog een rondje moeten maken om de andere reizigers op te halen. Uiteindelijk is iedereen opgehaald en zit de bus helemaal vol. Het is ons altijd weer een raadsel hoe ze dat toch zo goed (zonder computer) weten te plannen. De planning is zoals gezegd dat we er ongeveer 8-9 uren over zullen doen inclusief de grensovergang tussen Cambodja en Thailand. We hopen maar dat we de planning een beetje halen want het lijkt ons heerlijk nog even Bangkok in te gaan voor een hapje en een massage. Zo begon de reis en zo zouden we ook weer graag af willen sluiten. We houden wijselijk een slag om de arm want op laatste etappe met duaneovergang weet je het natuurlijk nooit.
Na twee uren stuurt de chauffeur de bus alweer richting een "plas-eet/drinkpauze. De verkopers zien weer potentiële kopers maar wij hebben nog geen behoefte aan eten of drinken. Barbara neemt iedere kans om te plassen dankbaar aan bang om met een volle blaas in de bus te moeten zitten. Deze keer komt er een pinnige vrouw op de voornamelijk vrouwelijke plasklanten af; ze zegt dat we eerst iets moeten kopen en dan gratis naar het toilet mogen, zo niet dan moeten we voor het toiletbezoek betalen... nou ja, betalen voor zulke wc`s?? Het zijn vieze hurktoiletten waarvan de deuren niet eens op slot willen. De buschauffeur lost het gelukkig op en we mogen gratis toiletteren. Na deze pauze gaan we weer snel terug de bus in want we willen opschieten. Na een tweede pauze (we zijn inmiddels 4 uren verder), begint de tijd toch wel een beetje te dringen. We hadden uitgerekend dat als we er onverhoopt toch 9 uren over zouden doen, we om 17:00 in Bangkok zouden zijn. Dat zou ons nog ongeveer twee uren in de stad geven zodat we rond 20:00 op het vliegveld zouden arriveren. Ons vliegtuig vertrekt weliswaar om 21:25 maar die -drie uren van te voren aanwezig-regel vinden we een beetje overdreven; 1.5 uur van te voren moet ook kunnen...
Om 12:15 komen we dan eindelijk bij de grens aan. Volgens de verhalen moet dat in een uur te regelen zijn... jammer genoeg is het er ontzettend druk (en warm) en moeten we ons een lange tijd in een onduidelijke rij opstellen. Na nog even "snel" de departure card van Cambodja ingevuld te hebben (waar is de pen, heb jij een pen????,helemaal vergeten in te vullen en lastig invullen samengeperst in een rij zonder tafeltje) zijn we eindelijk aan de beurt. Een Nederlands gezin staat achter ons en de man verbaast zich openlijk dat er toch altijd weer mensen zijn (..., wij dus) die dat soort dingen vergeten in te vullen....het zoontje roept nog, "dat hebben wij toch al gedaan pap ??" waarop de vader trots zegt dat ze dat bij aankomst in Cambodja al hebben geregeld (duuuh).
Net buiten de rij wordt een meisje bevangen door de hitte. Gelukkig zien we nog net dat het weer wat beter met haar gaat. Als we door de Cambodjaanse duane heen zijn, is iedereen die voor ons in de rij stond ineens spoorloos verdwenen. Nergens staan bordjes die ons wijzen waar we heen moeten, trouwens, ook al stonden er bordjes, we weten niet waar we verwacht worden dus die bordjes zouden ook niet helpen;-). We staan dus een beetje verloren om ons heen te kijken want we lijken midden in een stad te staan maar de bus die ons van Cambodja naar Thailand moet brengen is verdwenen en we weten niet eens zeker of we wel met dezelfde bus doorreizen. De dame van het reisbureau had ons dat wel verzekerd maar we twijfelen aan de gegeven informatie. Op goed geluk beginnen we te lopen maar nog steeds zien we geen rugzaktoeristen. Plotseling zien we een jongen met rugzak die weer terug loopt. We vragen hem of hij ook naar Thailand moet en dat blijkt zo te zijn. Ook hij weet niet waar hij langs moet en was alweer op de terugweg om andere toeristen te zoeken. Met z`n drieën lopen we de door ons ingeslagen weg en na een paar minuten roept een man dat we nog een stukje rechtdoor moeten lopen. Dan zien we de bordjes "arrival". Gelukkig, we zijn op het goede spoor. Het is toch wel heel apart dat het zo slecht staat aangegeven. Maar goed, we moeten een hoge trap op en krijgen nu de arrival card aangereikt, ook die moet worden ingevuld voordat we door de duane mogen. In de grote hal is het heel erg druk, er staan werkelijk wel meer dan honderd mensen die allemaal nog door de duane moeten. Dat zal lang gaan duren... Als we ongeveer 10 minuten in de rij staan en dus nog helemaal achteraan, komt het gezin dat het allemaal zo goed geregeld had ook binnen lopen. Ze zien mensen aan grote tafels arrival cards invullen en dan kijken ze verdwaasd om zich heen. Bijna triomfantelijk (;-O) zeg ik dat ze bij deze duane een arrival card moeten invullen. De moeder vraagt waar die vandaan gehaald moeten worden en ik vertel dat ze helemaal beneden aangereikt worden. De moeder stuurt de vader naar beneden en pas na een hele tijd, wij zij inmiddels een beetje opgeschoten in de rij, komt hij terug met 5 formulieren. Het duurt nu nog wel twintig minuten voordat het hele gezin alles heeft ingevuld. Tja...
Al met al heeft dit geintje al wel een uur geduurd en nog zitten we niet in de bus. Op Thais grondgebied is het weer wachten op verder vervoer. Iedereen krijgt nu een gekleurd stickertje opgeplakt. Wij krijgen een rode. Na weer 15 minuten wordt er een nummer op het stickertje geschreven. We hebben geen idee waarom dat is en dat wordt er ook niet bij verteld. Wachten is nooit leuk maar hier aan de grens is het wel weer prachtig want er worden allemaal goederen af- en aangevoerd. Veel ongemotoriseerd. Eindelijk worden de stickers met de kleur rood met onze nummers rondgeschreeuwd. Eerst moeten we een paar honderd meter lopen en daarna moeten de ladies in een open truck stappen. We stappen erin maar er is nauwelijks genoeg ruimte om te zitten en dan mogen de mannen erbij. Een deel moet in de middenruimte staan een ander deel op de treeplak. Het is echt levensgevaarlijk met zoveel mensen in een busje maar hier lijkt dat geen probleem te zijn.
Na 5 minuutjes worden weer afgeleverd bij een wegrestaurantje. Als we vragen hoe lang het nog duurt voordat we met de bus verder gaan wordt geantwoord dat het nog 5 minuutjes gaat duren... doe dat maar maal 3. We zitten met tientallen reizigers te wachten op de aansluitende bus. Zo nu en dan mogen er 10 mensen in een minibus maar wij zijn nog (steeds) niet aan de beurt. Bangkok nog even in wordt al niets meer maar als het nog lang duurt wordt het nog spannend of we ons vliegtuig wel halen...
Dan mag er een groepje van 8 Koreanen weg. 4 in de ene bus en 4 in de andere. Dat willen ze niet, ze willen bij elkaar. Dat geeft een beetje chaos en van die chaos neemt Co gebruik door aan te geven dat wij tweeën graag ook mee willen omdat we een vliegtuig moeten halen. Na een korte aarzeling en nogmaals aandringen van Co, mogen we mee. Met z`n veertienen inclusief de chauffeur in de minibus. De bagage van de Koreanen is enorm. Ze hebben stuk voor stuk grote hutkoffers bij zich. Die worden allemaal vakkundig opgestapeld op twee vrije zitplaatsen. De man die ernaast wordt gezet moet met zijn hand de hele reis de koffers zien tegen te houden. Het is een geluk dat wij niet zulke grote koffers mee hebben anders hadden we niet eens met deze bus meegekund. Co vraagt aan de chauffeur of hij ons in de buurt van het internationale vliegveld wil afzetten want deze bus gaat rechtstreeks naar Khao San Road (hartje centrum) en dat is nog ver van het vliegveld af. De chauffeur zegt dat ie z`n best gaat doen.Hij kan niet tot heel dicht bij het vliegveld komen en we zullen volgens de chauffeur het laatste stuk een taxi moeten nemen. De reis gaat nu door een minder mooie omgeving. Cambodja is daarbij vergeleken toch wel een heel erg mooi land! Als we halverwege moeten tanken moeten we met een vreemde bocht de "snelweg" oversteken, terug de snelweg weer op betekent het dat we zo`n 300 meter moeten spookrijden. Niets is hier vreemd in het verkeer maar wij houden ons hart vast. En niet alleen daarom maar ook omdat de tijd steeds meer gaat dringen en we geen idee hebben hoe ver we nog moeten. De plaatsnamen op de borden staan allemaal in het Thais en dat schrift is voor ons niet te ontcijferen. Het is inmiddels 18:30 en we weten dat op dat moment onze gate opengaat. Het is nog drie uren voordat ons vliegtuig opstijgt met of zonder ons. Dan zien we vanuit het raampje vliegtuigen redelijk laag overvliegen. Dat is een goed teken want nu weten we dat we in de buurt zijn. Tot onze grote verbazing komen we steeds dichter bij het vliegveld. We komen in een enorme file te staan, het is de vrijdagavondspits van Bangkok (hmmm, wanneer hebben we dat ook al weer eerder meegemaakt ;-0). Onze chauffeur zig-zagt overal vakkundig omheen en zet ons vlak voor het metrostation af. We hoeven nog maar 1 halte tot Ssuvarnabhumi Airport. Tjonge jonge wat een reis! Om 18:45 lopen we van de metro zo het vliegveld op. We hebben het weer gered! Nog even een burgertje naar binnen werken en hop richting de gate. Als we aan komen lopen kunnen we gelijk boarden...