Van Ho Chi Minstad naar Phom Phen

Vanochtend om 9:00 uur de bus genomen richting Phnom Phen (hoofdstad van Cambodja). Deze keer nemen we wel van te voren een ontbijtje. We nemen afscheid van ons steegje en stappen de bus in. We krijgen vaste zitplaatsen toegewezen en reizen deze keer in een prima bus! Als we bijna Ho Chi Minstad uit zijn, komt de chauffeur langs om onze paspoorten in te nemen. We moeten dan ook meteen betalen voor de VISA. Barbara had op het internet gelezen dat een visum voor Cambodja 30 $ kost en dat had ze dan ook vanuit Nederland meegenomen. De buschauffeur wilde echter 35 $ pp hebben en dat hadden we dus niet. De avond ervoor hadden we zo'n beetje al ons Vietnamees geld opgemaakt dus we konden ook niet bijbetalen in Dong. Een Franse jongen schuin voor ons had ook rekening gehouden met 30 $ en we spraken af dat we voet bij stuk zouden houden... De reactie van de chauffeur was onverbiddelijk: hij nam onze paspoorten gewoon niet in, met andere woorden: je zoekt het verder zelf maar uit... We komen erachter dat de extra 5 $ bedoeld zijn voor het regelen van de VISA. We dachten eerst nog even het visum dan zelf wel even te regelen maar toen bleek dat de bus dan niet op ons zou wachten, moesten we plan B in werking stellen. Alleen... plan B hadden we niet. De Franse jongen kon ons 5 $ lenen maar dat was niet genoeg; we hadden dan nog 5$ extra nodig. Een Cambodjaanse vrouw aan de andere kant van het gangpad wilde ons wel 10$ lenen. Dat was natuurlijk fantastisch want nu konden we in ieder geval ons visum (laten) regelen. Eenmaal bij de grens aangekomen moesten we allemaal uit de bus en in een soort wachtruimte wachten totdat we een stempel in ons paspoort hadden gekregen. Dat wachten duurde heel erg lang. Waarschijnlijk hebben we wel 45 minuten moeten wachten. Ondertussen was er genoeg te zien om ons heen en dat verleidde Barbara om een foto te maken. Ze ging op de trap staan om een mooie overzichtsfoto te maken... foute boel natuurlijk want plotseling stond er een heel boze man in uniform naast haar. Hij wilde met een dreigende blik de i-pad uit haar
handen trekken, maar dat liet Barbara niet gebeuren. Ze hield de i-pad stevig vast en liet hem weten de i-pad niet aan hem af te geven. Toen gebaarde hij dat hij de foto's wilde wissen maar Barbara vond dat ze dat veel beter zelf kon doen en dat deed ze dan ook. De man wilde nog veel meer foto's wissen maar daar stak ze een stokje voor... onzin om foto's te wissen die genomen zijn buiten de duaneruimte. Na dit "handgemeen" begon het wachten opnieuw maar uiteindelijk werden onze namen opgenoemd en konden we verder lopen. We klommen de bus weer in maar na 10 meter konden we weer uitstappen, nu moesten we door de Cambodjaanse duane. De paspoorten voorzien van spiksplinternieuwe VISA, werden nu onder zeer kritische blik gecontroleerd. Nadat de linker-en rechterhand en de linker-en rechterduim gescand waren, een foto was genomen en de temperatuur was opgemeten, konden we weer de bus in. We waren in Cambodja. Al na twee minuten, we waren nauwelijks het terrein af, mochten we weer de bus verlaten en nu omdat het lunchtijd was... Ik had eerder al geschreven dat we al ons Vietnamese geld op hadden gemaakt en dat we zelfs te weinig $ hadden, dus geld voor een lunch hadden we niet. Omdat het inmiddels rond 14:30 was, hadden we wel zin in een hapje maar alles wat we binnenkregen was een slok water. De dame die ons geld had geleend vroeg nog of ze ons nog wat extra's kon lenen maar dat wilde Barbara niet aannemen. Toen we zo'n beetje als eersten in de bus zaten kwam de vrouw ineens met twee bakjes eten aan. Ze had het voor ons gekocht omdat ze had gezien dat we niets kochten. Zo lief!! Maar ja, die 10$ en het geld voor het eten moesten natuurlijk wel terugbetaald worden. We hoopten maar dat we bij aankomst in Phnom Penh snel een ATM zouden vinden. Omdat we niet zeker wisten of de vrouw eerder uit zou stappen kwam Co op het idee een Nederlands stel in de bus (vader en zoon) geld te leen te vragen. We hadden ze namelijk bij de duane geld zien wisselen met de plaatselijke bevolking. Dat wilden ze wel en zo konden wij in ieder geval de vrouw haar geld teruggeven. Ze wilde alleen niets van geld voor het eten weten. Dat had ze aan ons gegeven. Prachtig !! Aan de Nederlanders hebben we ons e-mailadres gegeven zodat we aan hen het geld over kunnen maken. Eenmaal in Phnom Penh waren er voldoende ATM's maar geen enkele accepteerde onze bankpasjes. We liepen met de Fransman en een Maleisiër richting de plek waar de guesthouses zijn. Het was nog een heel gezoek en ondertussen was er eindelijk een geldautomaat die geld gaf. Na een behoorlijk eind lopen en een Chinees met een slecht richtinggevoel, was er uiteindelijk een politieagent die ons de juiste weg wees. Het laatste stuk hebben we met z'n vieren een tuk tuk gedeeld. We vonden een goed hotel en hebben met z'n vieren nog even wat gegeten en gedronken.
Morgen is er weer een dag.