Hoi An en onze eerste avond Ho Chi Minstad.

Na een paar dagen rustig aan doen in Hoi An; we fietsen wat rond en komen zo door leuke dorpjes, gaan eens een uurtje naar het strand, nemen een heerlijk ontspannen massage en eten en drinken heerlijk bij verschillende tentjes, vinden we het tijd om onze reis te hervatten. Ons volgende doel is Ho Chi Minstad (Saigon). De eigenaresse van onze homestay heeft een "neighbour" die een eigen reisbureautje heeft. We boeken bij haar de tickets want als we haar prijs vergelijken met de prijs die we bij een rechtstreekse booking aan Vietjetair moeten betalen, zit daar geen verschil in en bij haar krijgen we uitgeprinte tickets en verdient zij er ook nog wat aan.. We vliegen zaterdagmiddag 16:40 en krijgen te horen dat we voor 110.000 dong pp. om 14:15 met de minibus naar het vliegveld zullen worden gebracht. Als we 's ochtends uitchecken, horen we dat we niet om 14:15 met de minibus gaan maar om 15:00 met een taxi. Wel voor hetzelfde bedrag. Barbara twijfelt of we nu wel op tijd bij het vliegveld aankomen aangezien het nog een uur rijden is en we dus niet zoveel speling hebben. We nemen de gok. De taxichauffeur is natuurlijk weer familie (van familie) en zo verdient iedereen er wat aan. We merken dat dat hier heel gewoon is.
We komen in een prachtig nieuwe taxi rond 16:00 aan bij het vliegveld waar het behoorlijk druk is in de hal. We kunnen meteen in een hele lange rij aansluiten en zien dat een aantal toeristen voor ons moeilijkheden hebben bij het inchecken. Hele tassen worden overhoop gehaald en herpakt. Wij bedenken ons dat we bij het boeken van de tickets aangegeven hebben dat onze rugzakken 7 kg. wegen. Stel je voor dat we er iets boven zitten en ze bij ons ook moeilijk gaan doen. Als we eindelijk aan de beurt zijn en de rugzakken op de band worden gelegd blijkt inderdaad dat we ieder 1 kg boven de 7 kg. zitten. Ze zijn onverbiddelijk; we moeten bijbetalen en onderhandelen heeft deze keer geen effect. We moeten uit de rij en de juiste balie zien te vinden waar we bij mogen betalen. Als we de balie hebben gevonden zien we dat we niet de enige "slachtoffers" zijn. Hierna weer terug naar de rij waar we verder kunnen met inchecken. Het is inmiddels tijd om te vliegen maar men neemt het hier niet zo nauw met de tijd. Het vliegtuig waarmee we vliegen is niet groot maar we hebben prachtige plaatsen: helemaal vooraan (1a en 1 b) waardoor we maximale beenruimte hebben. Naast ons zit een oudere man die met alle egards wordt behandeld: hij krijgt als enige eten en drinken en om de zoveel tijd wordt hem iets door het cabinepersoneel gevraagd. Als we na een 1 uur en 15 minuten uit mogen stappen wil deze man graag dat wij als eersten (we zitten immers vooraan) uitstappen maar het cabinepersoneel wil daar niets van weten. Deze oude meneer moet als eerste eruit. Weer gebaart de oude man Co dat wij voor hem het vliegtuig mogen verlaten maar we laten hem toch maar eerst uitstappen. Het personeel zegt ons bij het weggaan dat het " the boss" is. Van wie of waarvan hij een baas moet zijn is ons niet duidelijk maar dat het een belangrijk iemand was, is wel zeker.
Nadat we onze bagage van de band hebben gehaald is het zaak in het juiste deel van de stad te geraken. Volgens informatie op het internet moet District 1 een backpackerswijk zijn met veel guesthouses, barretjes en eettentjes. We hebben ter oriëntatie het adres van een guesthouse in dit district opgeschreven en geven dit adres op aan de taxichauffeur. Nu is het niet zo dat je vanuit het vliegveld zo maar even een taxi aan kunt houden. Je komt in een hele lange rij te staan en als het je beurt is, kun je in een taxi springen. We krijgen nog advies van een man die bij ons in de rij staat welke taxi's betrouwbaar zijn en welke niet. We moeten in ieder geval niet de grijze taxi's nemen, de groene en de geel- groene zijn wel betrouwbaar. Als we in de taxi zitten geeft de taxichauffeur meteen gas zonder dat hij weet waar we heen moeten. We laten het adres van het guesthouse zien, hij knikt en daar gaan we. Het is nog een hele rit door het drukke zaterdagavond-verkeer en na ongeveer een halfuur zet hij de taxi naast een wachtende bus. Hier moeten we uitstappen. De chauffeur gebaart dat we de nauwe steeg in moeten. Barbara maakt de klassieke fout het geld (200.000 dong) aan de man te geven voordat het wisselgeld teruggegeven is. We moeten hem 156.000 betalen maar hij geeft "maar" 40.000 terug. De overige 4.000 heeft hij niet. Als Barbara protesteert krijgt ze een papiertje in haar hand gedrukt waarop een bedrag van 10.000 dong staat... Zou het een tegoedbon voor een andere taxirit zijn? Er staat iets bij in het Vietnamees wat wij natuurlijk niet kunnen ontcijferen...nou ja, op naar de nauwe, lange steeg. Hij is niet breder dan 1.5 meter en aan beide zijden zien we guesthouses, kapperszaakjes, eettentjes, massagesalons en andere onherkenbare zaakjes. In eerste instantie voelt het niet goed aan. We informeren bij de guesthouses maar ze zijn allemaal 300.000 dong per nacht of duurder en er kan niet over de prijs onderhandeld worden. Wij willen niet duurder dan 250.000 dus komen we langzaam in het tweede gedeelte van de steeg. We informeren bij het zoveelste guesthouse en deze keer wil de eigenaresse wel onderhandelen. De 250.000 wordt geaccepteerd. We zitten op de vierde etage en de kamer is gelukkig brandschoon (dat hebben we natuurlijk vooraf wel gecontroleerd). We gaan meteen weer naar buiten en tegenover ons guesthouse zit een heel eenvoudig "steegtentje" met goed en goedkoop eten. Na een paar dagen Hoi An waar het eten niet echt bijzonder was, hebben we nu weer zin in echt Vietnamees eten. Het is echt heerlijk en ook goedkoop. We eten en drinken met z'n tweeën voor in totaal 80.000 dong. Dat is omgerekend € 3.35. We kijken onze ogen weer uit. Wat zitten we in een leuke steeg. Ons eerste gevoel blijkt helemaal niet te kloppen. Het leeft hier; hele families runnen hier hun bedrijfje, opa's en oma's lopen hier met kleinkinderen rond. Iedereen draagt z'n steentje bij! Het ruikt hier (meestal) heerlijk naar eten. Als we na het eten onze steeg uitlopen komen we in een bredere straat. Het is hier een "gekkenboel". Overal terrasjes waar heel veel gedronken wordt. We wandelen een paar straten door om de nieuwe sfeer goed in ons op te nemen. We zijn ongeveer 900 km verwijderd van Hoi An en we zijn echt in een andere wereld terechtgekomen. Op de stoepen van de straten staan talloze krukjes waar weer talloze mensen op zitten. Iedereen zit hutje mutje maar dat schijnt niemand een probleem te vinden. Als we zelf ook twee vrije krukjes gevonden hebben ploffen we neer voor een biertje. Niet snel erna gaat er een Koreaan naast Barbara zitten. Hij is heel voorkomend en we weten dat we nu op onze qui vive moeten zijn. Barbara zegt niet veel terug en hij stapt weer op. Nog geen drie minuten later komt er een grote(!) vrouw naast Barbara zitten. Zij komt uit Taiwan en begint ook een gesprekje. Co vertrouwt haar/hem niet maar Barbara is nog niet achterdochtig totdat ze vraagt hoeveel Barbara al heeft gedronken...zodra de Taiwanees merkt dat er weinig reactie van Barbara komt en dat Co bij Barbara hoort, springt ze haast letterlijk een rij naar achteren waar een oudere man alleen zit. Ze heeft een nieuw slachtoffer gevonden...we bedenken dat de Koreaanse man en de Taiwanese vrouw wellicht bij elkaar in het complot zitten. Zeker weten doen we het natuurlijk niet maar we houden er een raar gevoel aan over. Hanoi en Hoi An waren heel onschuldige steden in vergelijking met deze ruwe/rauwe stad. We moeten weer even omschakelen maar dat maakt deze vakantie meteen ook zo leuk. Elke stad is weer zo anders, heerlijk!! Rond een uur of 01:00 duiken we ons bedje in.