Busreis richting Hoi An

We vertrekken rond 20:00 uur vanuit Ninh Binh naar Hoi An waar we de volgende middag rond 13:00 verwachten aan te komen. In eerste instantie zouden we met de trein maar toen we de tickets wilden kopen, zagen we ook de mogelijkheid om er met de slaapbus te komen. In reistijd zou het niets uitmaken maar de bus is bijna de helft goedkoper. Omdat we goede ervaringen hebben met de slaapbus besluiten we voor die reisvorm te kiezen. Als de bus rond 20:30 voor onze neus stopt, zit ie al behoorlijk vol. De chauffeur dirigeert ons naar achteren waar helemaal achterin een driepersoons "bedje" is gesitueerd. Aan het raam ligt al een Engels meisje en wij moeten ernaast kruipen. Het verbaast ons dat er in de gangpaden allemaal matrasjes liggen. Je moet je voorstellen dat een slaapbus bestaat uit drie rijen eenpersoons zit-slaapstoelen (aan elke raamkant een rij en de derde rij is in het midden) en dat elke rij ook nog eens een verdieping heeft. Na een paar kilometer begrijpen we ineens het nut van die matrasjes... daar moet ook op geslapen worden. Nadat de bus is gestopt stappen er nog allerlei Vietnamezen in die in de gangpaden moeten slapen. Niet te geloven! Als je naar de wc zou willen, moet je dus over de slapende passagiers stappen. De veiligheid staat niet zo hoog in het vaandel. De nacht komen we goed door en 's ochtends vroeg wordt iedereen ruw wakker geschreeuwd (hai hai hai!!!). We moeten de bus uit. Een beetje suf strompelen we achterelkaar de bus uit. We staan bij een druk tankstation midden in Hue. Het is weer prachtig om te zien hoe het tanken hier gaat. Scootertjes rijden af en aan om er te tanken en dat tanken gaat razendsnel. Ondertussen worden er weer wat kabouterstoeltjes voor ons passagiers neergezet precies in de dampen van het verkeer... Als we onze bagage uit de bus hebben gehaald blijkt dat een deel van de reizigers moet overstappen naar een andere bus. Ook wij veranderen van bus. Het is een normale bus met prachtige paarse gordijntjes. Als we de bus in willen stappen vraagt een heel strenge dame naar onze ticket. Die moeten we ergens vandaan zien te toveren maar gelukkig komt onze factuur snel boven water. Als de dame er een blik op werpt, is ze niet tevreden. Ze wil een ticket zien en die hebben we niet. De vrouw wuift ons uit de rij en wil andere passagiers gaan controleren. Daar trapt Co niet in en gebaart dat we toch echt de bus in willen. Weer wuift de dame ons weg maar Co weet van geen wijken. Na nog een blik op onze factuur, waarop ook het telefoonnummer van het reisbureautje staat, pakt ze de telefoon en belt. Het is ok, we mogen mee. In die bus zitten ook twee meisjes met krukjes op hun schoot. Die krukjes zullen ze een paar straten verderop nodig hebben want als de bus voor de zoveelste keer in Hue stopt om nog meer passagiers op te halen worden de twee meisjes streng toegeroepen: "you, stand up!! De meisjes staan op en moeten in het gangpad op de krukjes gaan zitten...ze doen het met tegenzin. De volgende stop worden ze zelfs uit de bus gehaald. We staan nu voor een soort reisbureautje en we zien de dames druk met de medewerkers praten. Ze zijn het er duidelijk niet mee eens dat ze uit de bus zijn gehaald. Na heel veel heen en weer gepraat en boze gezichten stappen de meisjes weer in en zetten zich weer neer op hun krukjes. Als we na twee uur stoppen voor een eet- en plaspauze, staat Barbara achter een van de meisjes in de lange rij voor de "wc's". Ze vraagt wat er toch eigenlijk aan de hand was. Het blijkt dat de meisjes zijn opgelicht. Ze hadden, net als wij een busticket van Ninh Binh naar Hoi An. Maar in Hue kregen ze te horen dat de bus volgeboekt was en dat zij 6 uren moesten wachten tot de volgende bus. Dat wilden ze natuurlijk niet en als "tegemoetkoming" mochten ze dan wel met onze bus mee, maar moesten ze 270.000 dong extra betalen en op krukjes in het gangpad zitten. Onder druk gezet hebben ze het "aanbod" geaccepteerd maar nu, in de rij voor de toiletten realiseert ze zich dat ze het niet wil accepteren. Ze gaat op de een af andere manier haar geld terug proberen te krijgen. Na die stop duurt het nog ongeveer drie uren voordat we in Hoi An aankomen. Als we de bus uitstappen hebben we, zoals eigenlijk elke keer, geen idee waar we heen moeten. We zijn niet de enigen want iedereen kijkt een beetje zoekend om zich heen. We hangen onze rugzakken om en beginnen te lopen. Nadat we gevraagd hebben waar het oude centrum van de stad is, keren we om en lopen er in een paar minuten naartoe. We besluiten eerst wat te gaan drinken en dan op zoek naar een hotel te gaan. De eerste indruk is leuk en op goed geluk vinden we net over de brug in een heel leuk buurtje een goedkope "homestay". Het is eigenlijk een guesthouse maar hier wordt het een homestay genoemd. Het is er schoon, ruim, de airco doet eens wat ie moet doen en de buurt waarin we zitten is echt heel leuk. Het is een soort pleintje met allemaal bomen en bankjes voor de eigenaren van de wasserettes en kleine familiewinkeltjes. Pfff, het is ons weer gelukt een goed en goedkoop adresje te vinden voor de nacht.