Onze dagen in Phnom Penh

We logeren voor ons doen in een duur hotel: 18$ per nacht maar het is meteen het eerste hotel waar we niets bij voelen. Het is een hotel zonder ziel, wel schoon en mooi gestileerd maar zonder gevoel. Toch hadden we dit even nodig en dat heeft te maken met onze eerste kennismaking met de stad. We zien heel veel armoede, viezigheid, "Kitty-girls" en chaos; we logeren in de backpackerswijk nabij de rivier. We willen de volgende dag de Killing Fields en de gevangenis bezoeken en regelen dit via een bureautje om de hoek van ons hotel. De dame van het "reisbureau" vertelt ons dat we een officiële tour kunnen regelen voor $ 25, maar dat het ook mogelijk is om een tuk-tuk te regelen richting beide plaatsen. De tuk-tukdriver wacht dan tot je uitgekeken bent en rijdt je vervolgens naar de volgende plek. Je kunt zelf de tijd bepalen en dat maakt je een stuk vrijer en het is goedkoper. We besluiten dan ook voor het laatste voorstel te kiezen. Op het internet hadden we gelezen dat het verstandiger is om eerst de Tuol Sleng gevangenis te bezoeken en daarna de Killing Fields. Het gevangenismuseum geeft namelijk heel veel informatie waardoor je hetgeen je ziet op de Killing Fields, beter zult begrijpen. Toen de dame van het reisbureau aangaf dat we beter een andere volgorde konden kiezen, zeiden we dan ook dat wij juist eerst naar de Tuol Sleng gevangenis wilden. Dat was voor haar natuurlijk geen probleem. De tuk-tukchauffeur haalde ons op op het afgesproken tijdstip en wilde ons ook al eerst naar de Killing Fields brengen. Wij werden een beetje achterdochtig(dat krijg je als je steeds wordt gewaarschuwd voor oplichterij) maar de chauffeur gaf als reden dat het later op de middag zou gaan regenen en het terrein van de Killing Fields is niet overdekt en de gevangenis wel. Wij dachten, daar trappen wij niet in en dus ging de rit eerst naar het gevangenismuseum maar voordat we daar aankwamen moest er eerst nog van tuk-tuk gewisseld worden want we kregen een lekke band. De chauffeur regelde voor ons een andere tuk-tuk met chauffeur zodat hij een andere band kon regelen. De nieuwe chauffeur zou ons naar de gevangenis brengen en onze eigen zou ons bij de gevangenis opwachten (bij café Rosa om de hoek) als we uitgekeken waren. Met die afspraak gingen we naar binnen. Wat we daar zagen gaat al je verbeelding te boven. De foto's en de verhalen van de martelingen en de gemartelden zijn afschuwelijk. Het is niet te geloven wat er zich in die paar jaar(4-5 jaar) in Cambodja heeft afgespeeld!! Ongeveer een kwart van de gehele bevolking werd gemarteld en vervolgens geëxecuteerd. Vooral de dokters, gelovigen, leraren, militairen en ambtenaren werden vervolgd en op brute wijze vermoord. De rest van de bevolking moest dwangarbeid op het land verrichten terwijl ze niets afwisten van landarbeid.
Nadat we dit op ons in hebben laten werken gingen we op zoek naar onze tuk-tukdriver. Maar ja, hoe zag hij er ook al weer uit? Wij hadden niet zo goed opgelet hoe hij en/of zijn tuk-tuk eruit ziet dus dat werd even zoeken... Gelukkig zagen we op een gegeven moment een tuk-tuk met een heel nieuw rechter achterwiel. Dat moest 'm dan wel wezen en gelukkig was dat ook zo. Op naar de Killing Fields. De weg er naartoe was zeer slecht; we hobbelden dan ook alle kanten op en na deze rit kwamen we aan bij de Killing Fields. Op het moment dat we de poort door lopen, breekt de hel los; een zware regenbui!!! Na een tijdje schuilen we onder een afdakje maar waar de meeste buien in Azië maar van korte duur zijn, duurt deze voor ons gevoel eeuwen. Onder een ander afdakje zien we ineens de twee Nederlanders die ons de 10$ geleend hebben bij de grensovergang met Cambodja. Ook zij schuilen er een hele lange tijd. Zonder paraplu is het geen doen. We zien heel veel mensen met een grote paraplu lopen en Co bedenkt dat die paraplu's waarschijnlijk bij de ingang te huur zijn. Hij glibbert door de spoelende regen naar de ingang en komt na een tijdje met 4 paraplu's aan. Twee voor ons en twee voor de andere Nederlanders. Ze zijn blij verrast en we betalen ze gelijk ook de 10$ terug. Dan is dat ook weer geregeld.
"Een lyk man is een ryk man..." Nu we een paraplu hebben kunnen we onze audiotocht redelijk droog vervolgen. Wat is dit ook weer verschrikkelijk om te zien en te horen. De Killing Fields zijn minder heftig om te zien in vergelijking met de gevangenis, maar de verhalen die je hoort en het feit dat je daar staat waar het allemaal gebeurde maakt wel de nodige emotie in je los. Het meest indrukwekkend was toch wel de "baby boom", waar baby's onder de ogen van de moeders, tegenaan geslagen (vermoord) werden om dure kogels te besparen! Aan de boom hangen honderden vriendschapsbandjes. Na dit indrukwekkende bezoek gaan we weer terug naar ons hotel. De tuk-tukkchauffeur had dus toch gelijk gekregen; we hadden beter eerst naar de Killing Fields kunnen gaan want dan was het nog droog geweest. Maar zo'n nietsontziende regenbui past beter bij de sfeer van Killing Fields dan een vriendelijk zonnetje. Misschien was het dus maar beter zo...