Tweede dag Sapa en eerste twee dagen Ninh Binh

Als we 's ochtends de gordijnen openslaan zien we dat het regent dat het giet. Bleeeeh, niet leuk! Het is de eerste regenbui tijdens onze vakantie en omdat we vandaag met de scooter onze prachtige tocht van gistermiddag wilden voortzetten is dat toch een streep door de rekening. We besluiten ons nog even lekker om te draaien en als we weer wakker zijn te zien wat voor weer het dan is. Als we een uurtje later benieuwd de gordijnen weer opzij schuiven regent het nog harder...
Na een lekkere douche waarbij de gehele badkamer blank komt te staan, (van doucheschermen of -gordijnen hebben ze in Azië nog nooit gehoord), moeten we toch echt naar buiten. Ons guesthouse is nou niet bepaald het Hilton dus op de kamer blijven is geen optie. We lopen in de richting van waar we gisterochtend heel vroeg ons ontbijtje hebben genuttigd. Als we er als verzopen katten aankomen en vragen of ze koffie hebben wuift een heel oud krom vrouwtje ons weg. Ze schudt daarbij hardnekkig nee en dat zien we dan maar als een nee op onze vraag. Als we de meisjes die ook in het "winkeltje" zijn (het is eigenlijk meer een garage) nogmaals vragen om koffie en een broodje zeggen zij ook nee. De eigenaresse is er niet en nee, dan wordt er niets verkocht. Gedesillusioneerd gaan we de regen weer in op zoek naar een ander adresje. We hebben even genoeg van noedelsoep zo op de vroege ochtend. We vragen bij wat andere tentjes naar koffie maar geloof het of niet, nergens staat de koffie klaar. Een straat verder is het eindelijk raak; ja, de vrouw heeft koffie en ook nog eens een geroosterd pistoletje met ei, komkommer en peterselie etc. We laten ons zakken op houten krukjes met het formaat dat geschikt is voor peuterkabouters en warmen ons met mierzoete Vietnamese koffie. Na dit overheerlijke ontbijt met weer een fantastisch uitzicht op de dagelijkse gang van zaken in Sapa, bedenken we dat rijden in de regen op de Vietnamese wegen niet een goed idee is maar omdat we de scooter gisteren in ons enthousiasme voor twee dagen hebben gehuurd moeten we contact op zien te nemen met de verhuurder en bedingen dat we de scooter vanochtend al in mogen leveren. Dus terug naar ons guesthouse. Natuurlijk snapt de dame er helemaal niets van dus vragen we haar om haar "siste" te bellen. Zij snapt heel goed wat we willen(slechts een dag betalen i.p.v. twee) maar daar gaat zij niet mee akkoord (en terecht natuurlijk). We komen uiteindelijk uit op huur voor anderhalve dag en iedereen is weer tevreden. We drinken nog een heel leuk kopje Vietnamese koffie en eten nog een noedelsoepje en lopen dan rustig naar de bus die ons om 16:00 uur terug zal rijden naar Hanoi. Het blijkt weer de slaapbus te zijn en deze keer zitten we aan de rechterkant van de bus (je hebt in deze bus drie rijen; een middenrij en twee raamkanten). Dat blijkt een goede zet want het eerste gedeelte van de reis leidt langs prachtige uitzichten die vanaf deze rechterkant het best zichtbaar zijn. Wat is het hier ontzettend mooi: prachtig gevormde rijstvelden, bananenbomen, hoge bergpieken etc. Het eerste uur van de rit voert door de bergen. De chauffeur heeft haast en de weg zit vol haarspeldbochten wat ertoe leidt dat Barbara toch wel erg misselijk wordt. De rit vorig jaar van Chang Mai naar Pai is er niets bij en die was toch berucht onder de toeristen. Uiteindelijk komen we op de nieuw aangelegde weg en wordt het langzaamaan donker. De stoel gaat in slaapstand en de oogjes dicht totdat we plotseling stilstaan... We vragen ons af wat er aan de hand is: we staan namelijk midden op de snelweg stil en de motor wordt uitgezet. Als we uit het raampje kijken zien we dat de chauffeur in de berm staat te plassen, niet snel daarna staan er nog drie Vietnamezen naast hem die hetzelfde doen. We moeten er maar om lachen, je kunt je niet voorstellen dat zoiets in Nederland zou gebeuren. Nadat de chauffeur ook nog maar eens een sigaretje heeft gedraaid en opgerookt, kunnen we weer verder. Als we in Hanoi aankomen is het rond 21:15. We beseffen ineens dat we niet weten waar we in Hanoi worden gedropt en hopen maar dat het een beetje in de buurt van ons guesthouse zal zijn. We herkennen ineens tegelijk het operagebouw; daar zijn we eerder langsgelopen. We hopen maar dat hij nu bijna stopt maar de chauffeur heeft heel andere plannen en rijdt natuurlijk een heel andere kant uit, steeds verder weg van ons hotel. Als hij eindelijk stopt, hebben we geen idee waar we zijn. Omdat we misschien wel een taxi zullen moeten nemen pinnen we eerst bij een ATM wat geld maar o jee, deze automaat accepteert onze bankkaart niet, dan maar op zoek naar een andere ATM, gelukkig zijn er in de straten van Hanoi heel veel geldautomaten te vinden dus niet lang na de eerste vinden we een tweede en gelukkig doet deze niet moeilijk en hebben we weer Dongs in de beurs. Nu op zoek naar iets bekends of anders een taxi. Barbara die een wel heel erg slecht richtingsgevoel heeft, denkt steeds dat ze straten herkent, helaas moet Co haar telkens uit de droom helpen maar als we bijna op het punt staan toch maar een taxi te
nemen zien we ons hoekje bij de apotheek. Het is een heel erg druk punt in Hanoi waar ze op een soort kruispunt allemaal stoeltjes en krukjes hebben staan die allemaal bezet worden door een mengelmoes van Vietnamezen en toeristen. De reden dat het er zo druk en gezellig is is natuurlijk...goedkoop bier. Voor 5000 Dongs (0.20 eurocent) kun je er al een groot glas "Bia Hanoi" kopen. We ploffen midden in het feestgedruis neer en krijgen voordat we kunnen bestellen twee glazen bier voorgeschoteld: welkom terug in Hanoi! We praten nog even gezellig met twee Nederlandse meisjes die net aangekomen zijn in Hanoi en zeggen tegen elkaar dat we Hanoi toch wel heel erg leuk vinden. Het is niet te vergelijken met Sapa wat weer een heel andere sfeer heeft. Na nog een biertje bij Glamorous Coffee waar we met open armen ontvangen worden alsof we old, old friends zijn, gaan we weer "op huis" aan. Het is inmiddels rond 24:00 uur en we vragen bij onze receptie of we morgen met de bus naar Ninh Binh kunnen, ze zal kijken wat ze voor ons kan doen en we spreken af om voor 8:00 uur de volgende morgen beneden te zijn. De volgende ochtend heeft ze voor ons een busticket geregeld en na wat afdingen wordt de deal gesloten. Om 8:30 zullen we worden opgehaald voor een enkeltje Ninh Binh, dus tot ziens Hanoi.
Als we inderdaad rond die tijd opgehaald worden en in de minibus stappen worden er nog een aantal andere toeristen opgehaald en vertrekken we uit Hanoi. Het verbaast ons al enigszins dat wij de enigen zijn met bepakking maar verder staan we er niet te lang bij stil. Wanneer er ineens iemand het woord neemt: ello ewryan, my name is Gdnuman my fist questionn is, how is ewryan... gaat ons een lichtje branden. Als hij ons allemaal ook nog eens met een brede glimlach vraagt of hij met ons op de foto mag (hij neemt er twee) en vervolgens vertelt hoe het dagprogramma er uit komt te zien, gaan de alarmbellen rinkelen. We zitten in een dagtour i.p.v. dat we een open busticket naar Ninh Binh hebben. We worden er een beetje lacherig van...een bezoek aan de grootste pegoda van Vietnam, een lunch en een bezoek een of ander iets wat we niet eens kunnen verstaan. Dat waren we helemaal niet van plan! Gelukkig wijst Gdnuman ineens naar ons tweeën en zegt hij dat wij naar Ninh Binh zullen worden gebracht. Gelukkig!!!!

Ninh Binh
Na een busrit van ongeveer tweeëneenhalf uur komen we in de buurt van Ninh Binh. Voordat we het weten stopt de bus aan de kant van een brede drukke weg waar wij ineens gemaand worden om uit te stappen. We zijn klaarblijkelijk in Ninh Binh aangekomen maar het centrum lijkt mijlen ver weg. We doen onze rugzakken om en willen de chauffeur nog vragen waar het centrum te vinden is als de bus alweer wegrijdt. Hmmm, waar zullen we nu eens heen. We beginnen in willekeurige richting te lopen als degene met het beste richtingsgevoel zich afvraagt of dit wel de juiste weg naar het centrum is. In de verte zien we een groot gebouw met allemaal vlaggen en een groot hek dat open staat. Barbara neemt een kijkje en loopt op een aantal mannen af. Ze vraagt waar het centrum van Ninh Binh is maar een man gebaart met een wijsvinger aan z'n lippen alsof hij wil zeggen dat hierbinnen niet gepraat mag worden. Na het nu een beetje fluisterend te hebben gevraagd, herhaalt hij zijn gebaar. We hebben geen idee waar we nu weer terecht zijn gekomen en daar zullen we ook nooit achterkomen. Als we de straat weer inlopen stopt er een taxi voor onze neus. We besluiten dat we wel wat hulp kunnen gebruiken en vragen hem of hij ons naar het centrum van de stad kan brengen. Hij kijkt ons niet begrijpend aan...de taxichauffeur snapt helemaal niets van onze vraag ook niet als we het hem op allerlei manieren proberen duidelijk te maken. Dan pakt hij z'n mobiele telefoon en belt de centrale. Barbara krijgt weer (waar is dat vaker gebeurd) de telefoon in haar handen geduwd. De man van de centrale snapt onze vraag gelukkig wel en als we willen weten wat ons die taxirit gaat kosten zegt hij 60.000 Dong. Dat lijkt ons wat veel maar ja, wij hebben natuurlijk geen idee hoe ver het centrum nog van ons vandaan is. We onderhandelen met de taxichauffeur over de prijs en komen 50.000 D overeen. Om er zeker van te zijn dat we het over hetzelfde bedrag hebben laten we hem een biljet van 50.000 D zien. Hij snapt het en de deal is gesloten... althans, zo lijkt het. We stappen in de taxi en de chauffeur zet de meter aan. Als we in een drukkere straat stoppen moeten we uitstappen, dit lijkt inderdaad wel zoiets als een centrum. We geven hem het afgesproken bedrag maar meneer wil ineens meer. Hij wijst op de taximeter die inderdaad 62.000 D aanwijst. Daar trappen we niet in, we houden voet bij stuk en betalen niet meer dan de 50.000 die we hadden afgesproken. Afijn, we staan nu in Ninh Binh en moeten op zoek naar een hotel maar voordat we dat gaan doen gaan we eerst even ergens wat eten en drinken. Gelukkig zijn we in een straat afgezet waar we een aantal terrasjes ontwaren. We komen in gesprek met een Vietnamees die vertelt dat hij in deze stad woont. Hij wil graag Engels met ons praten en zo kletsen we een beetje met elkaar. Na wat gegeten en gedronken te hebben
gaat Barbara in de buurt op zoek naar een geschikt hotel en past Co op de rugzakken. Na een drietal hotels bezocht te hebben is Barbara nog niet helemaal tevreden. Twee straten verderop, in een zijstraat van een drukke straat is het opeens een oase van rust. Het lijkt heeeeel klein China Town wel, er hangen Chinese lampions en overal zijn er Chinese winkeltjes, ook aan de woonhuizen zie je dat er Chinezen wonen. Het hotel dat aan het begin van het straatje aangegeven staat, staat iets achteraf. Barbara aarzelt even voordat ze de deur openduwt want het hotel lijkt gesloten. Als ze de deur open probeert te duwen geeft dat een behoorlijk kabaal: de deur gaat een stukje open totdat de ketting hem tegenhoudt. Na een tijdje komt er een slaperig uitziend heel oud klein en gebogen Chinees vrouwtje aanlopen. Ze doet de deur een beetje wantrouwend open en Barbara vraagt of er plaats is in de herberg. Zo vraagt ze het natuurlijk niet maar op de meest simpele manier gevraagd, snapt de oude vrouw de vraag niet. Ze gebaart haar te gaan zitten en roept iemand anders. Er komt een grote Chinese man en Barbara herhaalt haar vraag. Ook hij weet niet wat deze vraag kan inhouden (hmm, ik was toch in een hotel???)en weer wordt er iemand anders opgeroepen. Nu komt er een jonge vrouw aangelopen en bij het zien van een jonge vrouw denk je toch wel dat zij zal begrijpen wat een binnenlopende klant/ gast bedoelt maar nee hoor, ook zij snapt helemaal niet wat er bedoeld wordt. Gelukkig heeft ze een heel handig instrument. Op haar i-phone heeft ze een Google translation-app geïnstalleerd. Ze begint in het Chinees in het apparaat te praten en vervolgens ziet Barbara wat de vrouw gezegd heeft. Helaas werkt de app niet geweldig want de boodschappen worden over en weer soms op wonderbaarlijke manier vertaald. Uiteindelijk snappen we elkaar; zij weten dat we een kamer voor twee personen voor minimaal 1 nacht willen boeken en wij weten wat het volgens hen moet gaan kosten...eerst maar even de kamer bekijken. Het blijkt een geweldig grote, schone kamer met een hele muur van ramen te zijn, (wat een zeldzaamheid in Vietnam is bij de goedkopere hotels) en er staan twee tweepersoons bedden in. Dit is het beste hotel tot nu toe en na wederom het afdingspel gespeeld te hebben, is Barbara tevreden. Ze vertelt de familie dat ze eerst met haar man moet overleggen (communicatie gaat wederom via de i-phone natuurlijk) en loopt terug naar waar Co zit te wachten. Als we met de rugzakken terugkomen lijken de hoteleigenaren bijna verbaasd dat we toch teruggekomen zijn. We krijgen een mandje mee met twee afstandsbedieningen en lopen naar boven. Eerst maar even een tukje doen en dan later op de dag maar even kijken wat we gaan doen. Na het middagdutje lopen we weer naar het punt waar we 's middags hebben gezeten. We laten ons informeren over de mogelijkheid om fietsen te huren en waar we het beste kunnen fietsen. ' s Avonds gaan we op zoek naar een tentje om te eten en we ontdekken in de buurt een heel gezellig straatje waar allemaal eettentjes zijn. Ze zijn heel eenvoudig en worden allemaal gerund door families. We zetten ons neer bij een klein terrasje waar (natuurlijk) noedelsoep geserveerd wordt. Het eten smaakt prima en de oude opa die enkel wat hand- en spandiensten verricht, biedt ons een kopje thee aan. Als we dat op hebben komt hij met een hele pot thee aan. Heel aardig maar dat vinden we van veel Vietnamezen die we tegenkomen. De dochters lijken het maar wat interessant te vinden dat wij bij ze komen eten want er wordt steeds giechelend naar ons gekeken en gezwaaid. Na dit gezellige eten lopen we het buurtje even door en ontwaren naast de vele andere terrasjes ook een complete karaokestraat met wel 20 karaokegelegenheden. Prachtig om te zien en te horen. Na nog een biertje in de andere straat met terrasjes waar het lekker druk begint te worden, lopen we naar ons Chinese wijkje. We waren al bang dat ons hotel misschien potdicht zou zijn bij aankomst maar de deur staat nu wagenwijd open en de familie heeft zich nu uitgebreid tot zo'n tien man sterk en ze verwelkomen ons als langverwachte gasten. Ze giechelen als we ze begroeten en naar boven lopen. De eerste dag Ninh Binh zit erop en we hebben ondanks de verhalen een heel goed gevoel over dit stukje van de stad.

Tweede dag Ninh Binh
De volgende ochtend doen we het even rustig aan en 's middags huren we elk een fiets. We willen de omgeving van Ninh Binh ontdekken want het schijnt hier prachtig te zijn. Nou, dat is het inderdaad. Met twee kaarten van de omgeving, een moeilijk leesbaar kopietje van de hoteleigenaren van wie we de fietsen hebben gehuurd, en een ander handgetekende kaart van de eigenaar van een ander tentje, fietsen we wat hopelijk de juiste route van de stad naar het platteland is. We zitten gelukkig behoorlijk aan de rand van de stad en na de nodige herkenningspunten van de beide kaarten, fietsen we na 10 minuten de stad uit. Wat een verademing! En wat is het hier leuk!! We kiezen een hobbelig paadje en komen via een verouderd kerkhof dat bewaakt lijkt te worden door tientallen luid gakkende ganzen, op wat schijnbaar een doodlopende weg is. Co gaat op onderzoek uit en loopt dapper door de hele groep ganzen die steeds meer lawaai produceren. Hierdoor wordt er ook een hond wakker die in een klein hokje blijkt te liggen waar Barbara voor staat te wachten. Ze roept Co dat hij snel terug moet komen want honden liggen in Vietnam meestal niet aan de lijn. De hond begint nu steeds harder te grommen maar Co hoort Barbara niet vanwege het lawaai van de ganzen. Het zijn spannende minuten maar gelukkig laat de hond alleen van zich horen en kan de tocht vervolgd worden. Na een paar minuten langs prachtige rijstvelden, komen we aan in een klein dorpje. Het is zo leuk want hier zien we hoe de mensen op het platteland leven. Het is heel anders dan in de grote steden en de mensen zijn verwonderd ons in hun dorp te zien. We worden van alle kanten met een glimlach verwelkomd en het " hello", en "how are you, where you come from" is niet van de lucht. Het zijn vooral de jongere kinderen die dit soort zinnetjes roepen. Als we dan iets terugzeggen, beginnen ze spontaan te giechelen. We vinden het allemaal heel bijzonder. Toch zie je hoe universeel sommige dingen zijn: een kindje dat geleerd wordt te fietsen, het gaat ook hier gepaard met aanmoedigingen (vader) en gehuil (kind). We zouden nog wel uren door willen fietsen maar als we naar de lucht kijken weten we dat we bliksemsnel terug naar Ninh Binh moeten als we droog over willen komen. Als we de stad bereiken begint het heel erg hard te waaien (we worden gezandstraald), en vallen de eerste regendruppels keihard op ons neer. We geven nog even goed gas en zigzaggend tussen het verkeer door komen we enigszins nat "onze" straat ingesjeesd. Zo, dat is gelukkig goed gegaan. We hebben een prachtige middag gehad!!